Półwysep Skandynawski. Liczba 3 jest umieszczona na morzu na południe od Szwecji. Po prawej stronie wyświetla się nazwa: 3. Morze Bałtyckie. Liczba 4 znajduje się na morzu na wschód od Wielkiej Brytanii. Po prawej stronie wyświetla się nazwa: 4. Morze Północne. Liczba 5 wskazuje na wyspę na północ od Francji. Najdalej wysunięta na południe europejska stolica – VALLETTA – jest jednym z najbardziej zagęszczonych obszarów zabytkowych na świecie. Znajduje się tam aż 320 zabytków, a sama Valetta gości na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Będąc na przedłużonym weekendzie na Malcie nie sposób było nam odmówić sobie jednodniowej 9. Morze Kaspijskie jest akwenem bezodpływowym. Wpływa do niego kilka rzek, m.in. potężna Wołga, Kura, Ural, ale żadna z niego nie wypływa. 10. Położone jest w depresji 28 m poniżej poziomu oceanów. 11. Wielkim bogactwem Morza Kaspijskiego jest ropa naftowa, którą w tych rejonach odkrył już 700 lat temu Marco Polo. Desantem z morza zostało zajęte Bandar-e Pahlavi na wybrzeżu Morza Kaspijskiego. 28 sierpnia Reza Szach Pahlawi rozkazał podległym wojskom wstrzymać opór, ogłaszając zawieszenie broni. W ciągu 30 i 31 sierpnia wojska brytyjskie i sowieckie spotkały się w miejscowościach Senna i Kazwin . Jego syn, Stefan Święty, ochrzczony w 997 r., dokończył proces jednoczenia państwa. Udało mu się podporządkować wszystkich książąt węgierskich, a w ślad za tym poszły inne wielkie sukcesy. W 1001 r. uzyskał on od papieża zgodę na utworzenie arcybiskupstwa w Ostrzyhomiu, a od cesarza Ottona III otrzymał koronę królewską. Od 2018 r. szefem polskiej delegacji jest płk Andrzej Różyński. W najważniejszym okresie istnienia KNPN, tuż po zakończeniu wojny koreańskiej, w latach 1953–1955 polska delegacja do Komisji liczyła ok. 300 osób. Na mocy porozumienia do dziś oba państwa koreańskie formalnie znajdują się w stanie wojny. Pokój trwa tylko dzięki . Przewrotnie największym jeziorem na świecie jest zbiornik wodny nazywany morzem. Powierzchnia Morza Kaspijskiego wynosi 371 800 km2, czyli morze to ma znacznie większą powierzchnię niż nasz kraj. Posiada ono również bardzo wysokie zasolenie wody, które waha się od 10 do 300 promili, w zależności od części morza. Jego wody należą do Rosji, Turkmenistanu, Azerbejdżanu, Iranu oraz Kazachstanu. W rejonie Morza Kaspijskiego żyło wiele gatunków endemicznych, które zostały wytępione przez człowieka, wspomnieć należy tu miedzy innymi tygrysa kaspijskiego. Wyginięcie grozi obecnie również tutejszym jesiotrom, cenionym za ich ikrę z uwagi na zbyt wysokie połowy. Z uwagi na to, że tereny są ropodajne, wiele krajów chce mieć tutaj swoje wpływy. Duża ingerencja człowieka znacznie wpłynęła na zmianę tutejszego krajobrazu. Jednakże oprócz wielkich platform wiertniczych w wielu miejscach można podziwiać przepiękne tereny i wypocząć na położonych w zacisznych zatokach plażach. Autor: giladr, Licencja: CC BY Autor: Arashk, Licencja: CC-BY-SA Morze Kaspijskie jest największym jeziorem na planecie Ziemia. Morze nazywa się ze względu na jego rozmiar i łóżko, które jest składane zgodnie z typem basenu oceanicznego. Powierzchnia wynosi 371 000 metrów kwadratowych, głębokość 1025 m. Lista rzek wpływających do Morza Kaspijskiego zawiera 130 pozycji. Największe z nich to: Wołga, Terek, Samur, Sulak, Ural i inni. Morze Kaspijskie Minęło 10 milionów lat, zanim powstał kaspijczyk. Powodem jego powstania jest to, że Morze Sarmackie, które straciło kontakt z oceanami, zostało podzielone na dwa zbiorniki, które nazwano Morzem Czarnym i Kaspijskim. Pomiędzy ostatnim a oceanami rozciągają się tysiące mil bezwodnej ścieżki. Znajduje się na skrzyżowaniu dwóch kontynentów - Azji i Europy. Jego długość w kierunku północ-południe to 1200 km, zachód-wschód - 195-435 km. Morze Kaspijskie jest wewnętrznym zlewiskiem Eurazji. Na Morzu Kaspijskim poziom wody znajduje się poniżej poziomu Oceanu Światowego, a ponadto podlega wahaniom. Zdaniem naukowców jest to spowodowane wieloma czynnikami: sztucznymi, geologicznymi, klimatycznymi. Obecnie średni poziom wody sięga 28 m. Sieć rzeczna i ścieki nierównomiernie rozmieszczone wzdłuż wybrzeża. W części morza od strony północnej trochę rzeki: Wołga, Terek, Ural. Od zachodu - Samur, Sulak, Kura. Wschodnie wybrzeże charakteryzuje się brakiem stałych cieków wodnych. Różnicą w przestrzeni w przepływie wody, która sprowadza do rzeki Kaspijskiej, jest ważna cecha geograficzna tego zbiornika. Wołga Ta rzeka jest jedną z największych w Europie. W Rosji zajmuje szóste miejsce w rankingu. Jeśli chodzi o obszar zlewisk, jest on drugi po rzekach syberyjskich wpływających do Morza Kaspijskiego, takich jak Ob, Lena, Jenisej, Irtysz. Ze źródła, z którego pochodzi Wołga, klucz pochodzi ze wsi Volgoverkhovye, regionu Tver na wzgórzach Valdai. Teraz u źródła znajduje się kaplica, która przyciąga uwagę turystów, dla których dumą jest przekroczenie samego początku potężnej Wołgi. Małe, szybkie strugi stopniowo zyskują siłę i stają się ogromną rzeką. Jego długość wynosi 3690 km. Źródłem jest 225 m npm Wśród rzek wpływających do Morza Kaspijskiego największą z nich jest Wołga. Jej ścieżka przebiega przez wiele regionów naszego kraju: Twer, Moskwa, Niżny Nowogród, Wołgograd i inne. Terytoria, wzdłuż których płynie, to Tatarstan, Czuwaszja, Kałmuzja i Mari El. Wołga to miasto-milionerzy - Niżny Nowogród, Samara, Kazań, Wołgograd. Delta Wołgi Główny kanał rzeki podzielony jest na kanały. Powstała pewna forma ust. Nazywa się to deltą. Jego początkiem jest miejsce oddzielenia rękawów Buzana od koryta Wołgi. Delta znajduje się 46 km na północ od miasta Astrachań. Obejmuje kanały, rękawy, małe rzeki. Istnieje kilka głównych rękawów, ale tylko Akhtuba jest wysyłany. Spośród wszystkich rzek Europy Wołga wyróżnia się największą deltą, która jest najbogatszym regionem rybnym tego akwenu. Usta Wołgi Leży mniej niż poziom oceanu na głębokości 28 m. W ujściu Wołgi znajduje się najbardziej wysunięte na południe miasto Wołgi w Astrachaniu, które w odległej przeszłości było stolicą chanatu tatarskiego. Później, na początku XVIII wieku (1717), Piotr 1 nadał miastu status "stolicy prowincji Astrachańskiej". Podczas jego panowania powstała główna atrakcja miasta, Katedra Wniebowzięcia NMP. Jego Kreml składa się z białego kamienia sprowadzonego z miasta Saray, stolicy Złotej Hordy. Usta dzielą rękawy, z których największe to: Bolda, Bakhtemir, Buzan. Astrachań to południowe miasto położone na 11 wyspach. Dziś jest miastem stoczniowców, żeglarzy i rybaków. Obecnie Wołga potrzebuje ochrony. W tym celu w miejscu, gdzie rzeka wpływa do morza, została utworzona rezerwa. Delta Wołgi, największa rzeka wpływająca do Morza Kaspijskiego, pełna jest unikatowej flory i fauny: jesiotra, lotosów, pelikanów, flamingów i innych. Zaraz po rewolucji w 1917 r. Wydano ustawę o ich ochronie przez państwo w ramach Rezerwatu Astrachańskiego. Rzeka Sulak Znajduje się w Dagestanie, przepływa przez jego terytorium. Żywi się wodami roztopionego śniegu, który płynie z gór, a także dopływami: Mały Sulak, Chvakhun-bak, Ah-su. Woda wpływa do Sulak przez kanał z rzek Aksai i Aktash. Źródłem jest u zbiegu dwóch rzek, które pochodzą z zagłębień: Didoy i Tushino. Długość rzeki Sulak jest 144 km. Jej basen ma dość dużą powierzchnię - 15 200 metrów kwadratowych. Przepływa przez kanion o tej samej nazwie co rzeka, następnie przez wąwóz Akheta iw końcu trafia do samolotu. Zaokrąglając Zatokę Agrakhan od południa, Sulak wpada do morza. Rzeka zapewnia Kaspiysk i Machaczkały wodę do picia, są tam elektrownie wodne, gminy Sulak i Dubki, a także małe miasteczko Kizilyurt. Samur Rzeka otrzymała to imię nie przez przypadek. Nazwa w tłumaczeniu z języka kaukaskiego (jeden z nich) oznacza "środkowy". Rzeczywiście, wzdłuż drogi wodnej wzdłuż rzeki Samur zaznaczono granicę między państwami Rosji i Azerbejdżanu. Źródłem rzeki są lodowce i źródła, pochodzące z ostróg Kaukaski grzbiet od strony północno-wschodniej, w pobliżu góry Guton. Wysokość nad poziomem morza wynosi 3200 m. Samur ma długość 213 km. Wysokość w górnej i ustach waha się o trzy kilometry. Zlewnia ma powierzchnię prawie pięciu tysięcy metrów kwadratowych. Miejscami przepływu rzeki są wąskie wąwozy, położone pomiędzy górami dużej wysokości, zbudowane z łupków i piaskowców, z powodu których woda tutaj jest błotnista. Dorzecze Samura ma 65 rzek. Ich długość sięga 10 km i więcej. Samur: dolina i jej opis Dolina tej rzeki w Dagestanie jest najgęściej zaludnionym obszarem. W pobliżu ujścia jest Derbent - najstarsze miasto na świecie. Brzegi rzeki Samur są miejscem wzrostu dwudziestu lub więcej gatunków reliktowych przedstawicieli flory. Rosną tu gatunki endemiczne, zagrożone i rzadkie wymienione w Czerwonej Księdze. W delta rzeki Las reliktowy, jedyny w Rosji, jest komfortowo położony. Las Liana to bajka. Rosną tu ogromne drzewa najrzadszych i najbardziej zwyczajnych gatunków, splecione z liianami. Rzeka jest bogata w cenne gatunki ryb: cefal, sandacz, szczupak, sum i inne. Terek Rzeka ma swoją nazwę od narodów Karaczay-Balkarian, którzy mieszkali wzdłuż jej brzegów. Nazwali to "Turk Suu", co oznacza "szybka woda". Inguszowie i Czeczeni nazywali jej Lomeki "górską wodą". Początkiem rzeki jest terytorium Gruzji, lodowiec Zigla-Khokh to góra położona na zboczu Kaukazu. Znajduje się on cały rok pod lodowcami. Jeden z nich, gdy się skrada, topi się. Powstał mały strumień, który jest źródłem Terek. Znajduje się na wysokości 2713 m nad poziomem morza. Długość rzeki wpływającej do Morza Kaspijskiego wynosi 600 km. Przy ujściu Kaspijskiego Tereka jest podzielona na wiele odnóg, w wyniku czego powstaje rozległa delta, której powierzchnia wynosi 4000 metrów kwadratowych. W niektórych miejscach jest bardzo bagno. Kurs w tym miejscu zmienił się kilka razy. Stare rękawy są teraz zamieniane w kanały. W połowie ubiegłego wieku (1957 r.) Naznaczono budowę kompleksu hydroelektrycznego Kargaly. Służy do podawania wody do kanałów. Z powodu uzupełnienia Tereka? Rzeka ma mieszany zasób, ale dla upstream dużą rolę odgrywają wody z topniejących lodowców, wypełniają rzekę. W związku z tym 70% przepływu występuje wiosną i latem, to znaczy w tym czasie poziom wody w Terek jest najwyższy, a najniższy - w lutym. Rzeka zamarza, jeśli zimy charakteryzują się ostrym klimatem, ale pokrywa lodowa jest niestabilna. Rzeka nie jest czysta i przejrzysta. Wysokie zmętnienie wody: 400-500 g / m 3 . Każdego roku Terek i jego dopływy zanieczyszczają Morze Kaspijskie, wlewając w nie od 9 do 26 milionów ton różnych zawiesin. Jest to wyjaśnione przez skały, z których zbudowane są banki, i są one gliniaste. Usta Terek Sunzha jest największym dopływem, wpływającym do Terek, którego niższe zasięgi są liczone dokładnie od tej rzeki. W tym czasie Terek płynie przez długi czas na płaskim terenie, pozostawiając góry za Bramą Elkhotovsky'ego. Dno tutaj składa się z piasku i żwirowych skał, przepływ zwalnia, aw niektórych miejscach zatrzymuje się zupełnie. Ujście rzeki Terek ma niezwykły wygląd: tu kanał wznosi się nad doliną, z wyglądu przypomina kanał, który jest ogrodzony skarpą o wielkiej wysokości. Poziom wody staje się wyższy niż poziom terenu. Zjawisko to jest spowodowane naturalną przyczyną. Ponieważ Terek jest burzliwą rzeką, przynosi piasek i kamienie w dużych ilościach z Kaukazu. Biorąc pod uwagę, że prąd w dolnym biegu jest słaby, niektórzy z nich osiedlają się tutaj, nie docierają do morza. Dla mieszkańców tego obszaru osad jest zarówno zagrożeniem, jak i dobrodziejstwem. Kiedy są one wypłukiwane przez wodę, pojawiają się powodzie o wielkiej niszczycielskiej sile, to jest bardzo złe. Ale w przypadku braku powodzi gleba staje się żyzna. Rzeka Ural W starożytności (do drugiej połowy XVIII wieku) rzeka nazywana była Yaik. Został przemianowany na rosyjski przez dekret Katarzyny II w 1775 roku. W tym czasie wojna chłopska została zniesiona, a jej przywódcą był Pugaczow. Nazwa ta zachowała się do tej pory w języku baszkirskim, aw Kazachstanie jest oficjalna. Długość Uralu jest trzecią w Europie, największą z tych rzek jest Wołga i Dunaj. Ural pochodzi z Rosji, na zboczu Kruglaya Salk na grzbiecie Uraltau. Źródłem jest źródło, wybijające się z ziemi na wysokości 637 m nad poziomem morza. Na początku swojej drogi rzeka płynie z północy na południe, ale po płaskowyżu, który napotyka na swojej drodze, wykonuje gwałtowny skręt i dalej płynie w kierunku północno-zachodnim. Jednak poza Orenburgiem jego kierunek zmienia się ponownie na południowy-zachód, który jest uważany za główny. Pokonując krętą ścieżkę, Ural wpada do Morza Kaspijskiego. Długość rzeki wynosi 2428 km. Usta są podzielone na rękawy i mają tendencję do spłycania. Ural to rzeka, wzdłuż której znajduje się naturalna granica wodna między Europą i Azją, z wyjątkiem górnego biegu. To wewnętrzna europejska rzeka, ale jej pozycje na wschód od Uralu to terytorium Azji. Wartość rzek Morza Kaspijskiego Rzeki wpływające do Morza Kaspijskiego mają ogromne znaczenie. Ich wody są wykorzystywane do konsumpcji ludzi i zwierząt, potrzeb domowych, potrzeb rolniczych i przemysłowych. Elektrownie wodne budowane są na rzekach, których energia jest potrzebna człowiekowi do różnych celów. Dorzecza są pełne ryb, alg, małży. Nawet w czasach starożytnych ludzie wybierają doliny rzek do przyszłych osad. A teraz na ich brzegach budowane są miasta i miasteczka. Rivers pługuje statkami pasażerskimi i transportowymi, wykonując ważne zadania w zakresie transportu pasażerów i ładunków. Państwa Ciekawostki o Armenii Najstarsze państwo chrześcijańskie na świecie Armenia jest niewielkim, wyżynno-górzystym krajem, leżącym w zachodniej części Azji na Zakaukaziu. Przez 55 lat należała do Związku Radzieckiego, a po upadku komunizmu w Rosji, uzyskała niepodległość. Kraj zamieszkują nieco ponad trzy miliony osób, a co najmniej drugie tyle żyje poza jego granicami. Największym miastem i jednocześnie stolicą Armenii jest Erywań, miasto o ponad 2800-letniej historii. 1Republika Armenii leży na pograniczu Azji i Europy. Usytuowana jest w północno-wschodniej części Wyżyny Armeńskiej, leżącej w zachodniej części Azji i we wschodniej części Azji Mniejszej. Jest to obszar aktywny sejsmicznie, najbardziej narażony na trzęsienia ziemi na całym półwyspie Azji Mniejszej, z wygasłym wulkanem - Ararat. Wyżyna Armeńska zajmuje powierzchnię 400 tys. km2. Na jej powierzchni, oprócz Armenii leży jeszcze Turcja, Gruzja, Iran i Azerbejdżan. 2Armenia znajduje się na południe od gór Kaukazu, pomiędzy Morzem Czarnym a Morzem Kaspijskim. Od Morza Czarnego dzieli ją odległość 170 km, a od Kaspijskiego - 230 km. 3Jej powierzchnia wynosi 29 800 km2 i jest porównywalna z powierzchnią województwa wielkopolskiego. Ale nie zawsze tak było. Dwa tysiące lat temu, Armenia była rozległym terytorialnie mocarstwem, obejmującym całą Wyżynę Armeńską, aż do Morza Śródziemnego. 4Sąsiadami Armienii są: od północy Gruzja, od południa Iran i azerska eksklawa Nachiczewan (obszar Azerbejdżanu), od wschodu Azerbejdżan, od zachodu Turcja. Eksklawa jest częścią terytorium państwa, położoną w oddzieleniu od głównego jego terytorium, ale na tym samym kontynencie. Jeżeli taka część terytorium głównego otoczona jest terytorium innego państwa, to jest jednocześnie enklawą. 5Armenia jest państwem śródlądowym, nie posiada dostępu do morza, a tym samym nie posiada własnej linii brzegowej. Położenie takie uważane jest za niekorzystne, ponieważ państwo takie pozbawione jest dostępu do zasobów morskich, przede wszystkim możliwości rybołówstwa, a także transportu i handlu morskiego. Państw śródlądowych nie ma tylko na trzech kontynentach: Ameryce Północnej, Australii i Antarktydzie. 6Jest krajem wyżynno-górzystym. Prawie połowę kraju stanowią obszary powyżej 2000 m Nie ma tam obszarów nizinnych, obszary poniżej 1000 m zajmują jedynie 10% powierzchni kraju. 7Najwyższym szczytem jest wygasły wulkan Aragac o wysokości 4090 m Jest to olbrzymi wulkan o czterech wierzchołkach wokół krateru. Znajduje się on w odległości około 50 km na północny zachód od Erywania - stolicy kraju. 8Najniżej położonym miejscem w Armenii jest śródgórska Kotlina Araracka w południowo-zachodniej części kraju. Środkową część kraju, a zarazem 1/3 jego powierzchni, zajmują płaskowyże wulkaniczne, które leżą na wysokości od 1000 do 1300 m 9Sporą część powierzchni Armenii zajmują góry - Mały Kaukaz. Ich średnia wysokość wynosi około 2500 m 10Główną rzeką Armenii jest Araks, która płynie na granicy z Iranem i Turcją. Araks jest największym dopływem Kury, rzeki płynącej w północnej części kraju. Armenia w całości należy do zlewiska Morza Kaspijskiego. polski arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński włoski Synonimy arabski niemiecki angielski hiszpański francuski hebrajski włoski japoński holenderski polski portugalski rumuński rosyjski szwedzki turecki ukraiński chiński ukraiński Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń wulgarnych. Wyniki mogą zawierać przykłady wyrażeń potocznych. Ja wybrałam kawior z Morza Kaspijskiego. Ja wybrałam kawior z Morza Kaspijskiego. Podawany na blinach. Io ho scelto il caviale del Mar Caspio, servito su delle crespelle. Powiedzmy, że nie jest on dokładnie z Morza Kaspijskiego. Diciamo che non proviene... esattamente dal Mar Caspio. Afganistan podpisał z sąsiadującymi krajami porozumienie o budowie rurociągu do transportu gazu ziemnego z Morza Kaspijskiego. L'Afghanistan firmò un accordo con le nazioni confinanti per costruire il gasdotto per portare il gas naturale dal Mar Caspio. Skończyło się to wybuchami nuklearnymi od Morza Kaspijskiego po Zatokę Perską. L'attacco ha innescato un serie di esplosioni nucleari dal Mar Caspio al Golfo Persico. Obiekt Altstadt Hotel usytuowany jest w samym sercu malowniczego Starego Miasta w Baku, zaledwie 500 metrów od Morza Kaspijskiego. Situato a Baku, nel cuore del pittoresco quartiere della Città Vecchia, l'Altstadt Hotel sorge a soli 500 metri dal Mar Caspio. O języku kazachskim Język kazachski jest używany na rozległym obszarze z Chin do Morza Kaspijskiego. La lingua kazako è parlata diffusa su una vasta area dalla Cina al Mar Caspio. Region ten posiada geostrategiczne znaczenie dla bezpieczeństwa i dywersyfikacji dostaw energii do Unii, z uwagi na jego położenie blisko Morza Kaspijskiego, Bliskiego Wschodu i Azji Centralnej. La regione riveste un'importanza geostrategica per la sicurezza energetica e la diversificazione dell'approvvigionamento energetico dell'Unione, data la sua vicinanza al Mar Caspio, al Medio Oriente e all'Asia centrale. W ramach moich obowiązków odwiedziłem miejsca, gdzie wydobywana jest ropa naftowa, czyli basen Morza Kaspijskiego, Morza Barentsa i Arabię Saudyjską. Così come mi impone il mio lavoro, sono stato nei luoghi in cui si produce il petrolio: il Mar Caspio, il mare di Barents. l'Arabia Saudita. Niezbędne jest również zacieśnienie stosunków w producentami z Azji Środkowej, takimi jak Turkmenistan czy Uzbekistan, w celu umożliwienia transportu zasobów energii z Morza Kaspijskiego do UE. Occorre instaurare relazioni più strette con i paesi produttori dell'Asia centrale, come il Turkmenistan e l'Uzbekistan, per agevolare il trasporto di risorse energetiche dal Mar Caspio verso l'UE. Narastająca susza stopniowo zaczęła zmuszać Anditów do wielkiego exodusu z ziem położonych na południe i wschód od Morza Kaspijskiego. Ma la siccità sempre crescente provocò gradualmente il grande esodo andita dalle terre a sud e ad est del Mar Caspio. Bo wszystkie istniejące rurociągi z Morza Kaspijskiego prowadzą na północ. perché gli attuali condotti si muovono dal mar Caspio verso nord. W 1997 roku, gdy Bush był Gubernatorem Teksasu, do Houston przyleciała delegacja afgańskich Talibów, by spotkać się z szefostwem Unocal i porozmawiać o budowie rurociągu do transportu gazu ziemnego z Morza Kaspijskiego. Nel 1997, mentre G. W. Bush era il governatore del Texas una delegazione di leaders telebani dell'Afghanistan volò a Houston per incontrare l'esecutivo della Unocal e discutere la costruzione di un gasdotto in Afghanistan per trasportare il gas naturale dal Mar Caspio. korytarz południowy umożliwiający dostarczanie gazu bezpośrednio z regionu Morza Kaspijskiego do Europy w celu dywersyfikacji źródeł gazu il corridoio meridionale per trasportare il gas direttamente dal Mar Caspio all'Europa per diversificare le fonti Zapewnienie bezpieczeństwa jest ważne, bowiem - jak zauważył jeden z posłów - energia z Morza Kaspijskiego płynie przez Kaukaz, a zatem region ten musi być stabilny. Dobbiamo garantire questa sicurezza perché, come ha affermato un onorevole collega, l'energia del Mar Caspio passa attraverso il Caucaso: dobbiamo quindi garantire la stabilità del Caucaso. Mam nadzieję, że EBI będzie w nim uczestniczyć, aby projekt ten mógł uzyskać niezbędny poziom inwestycji, i że począwszy od 2013 roku będziemy mogli transportować gaz z Morza Kaspijskiego do Europy. Auspico che la BEI sia coinvolta di modo che questo progetto possa raggiungere il necessario livello di investimenti e che, a partire dal 2013, possiamo trasportare gas dal Mar Caspio all'Europa. Tylko poprzez rozszerzanie solidarności poza nasze granice możemy cieszyć się pokojem w regionie Morza Śródziemnego, Mare Nostrum, czy też w regionie Morza Kaspijskiego. Solo estendendo la solidarietà oltre le nostre coste possiamo ottenere la pace nel Mediterraneo, il Mare Nostrum, o nel Mar Caspio. Komitet wzywa zatem Komisję do opracowania strategii na rzecz szlaku przez Morze Czarne, z udziałem wszystkich krajów tego basenu, która zagwarantuje transport zasobów surowców energetycznych z Morza Kaspijskiego do Europy. Il Comitato invita pertanto la Commissione a elaborare una strategia per il Mar Nero che coinvolga tutti i paesi rivieraschi, tesa ad assicurare il trasporto di risorse energetiche dal Mar Caspio all'Europa. COSAC podkreśla strategiczne znaczenie Azji Środkowej i wzywa do opracowania strategii UE na rzecz Azji Środkowej w celu wprowadzenia stabilizacji, pokoju i dobrobytu w całym regionie Morza Kaspijskiego. La COSAC sottolinea l'importanza strategica dell'Asia centrale e invoca una strategia europea mirata, volta a garantire la stabilità, la pace e la prosperità in tutta la regione attorno al Mar Caspio. Transcamion współpracuje z ponad 150 agentami promowymi i oferuje ponad 1300 tras promowych od Morza Czarnego, przez Morze Bałtyckie, do Morza Kaspijskiego i Śródziemnego. Transcamion collabora con oltre 150 operatori di traghetto e copre più di rotte traghetto, dal Mar Nero, attraverso il Mar Baltico, al Mar Caspio o al Mar Mediterraneo. Nie znaleziono wyników dla tego znaczenia. Wyniki: 117. Pasujących: 117. Czas odpowiedzi: 136 ms. Documents Rozwiązania dla firm Koniugacja Synonimy Korektor Informacje o nas i pomoc Wykaz słów: 1-300, 301-600, 601-900Wykaz zwrotów: 1-400, 401-800, 801-1200Wykaz wyrażeń: 1-400, 401-800, 801-1200 Kolej biegnąca u stóp Kaukazu, która połączy Europę z Azją, ma wyrwać skonfliktowany region z marazmu. Dynamit przyjechał z ankary. Dziesięć ton toczyło się tu dwa dni. Ciężarówka wspina się ostrożnie po krętych drogach 760 m w górę, a zachmurzone słońce sprawia, że pokryte lodem pola przypominają wzburzone morze. Tę niedostępną krainę w północno-wschodniej Turcji wkrótce przetnie linia kolejowa. Arslan Ustael czeka na dynamit wśród śniegu, przy temperaturze spadającej nocą do minus 40OC. 30-letni inżynier pracuje przy budowie kolei Baku–Tbilisi–Kars (w skrócie BTK) nazwanej Żelaznym Jedwabnym Szlakiem, który ma połączyć bogaty w ropę region Morza Kaspijskiego z Turcją i dalej z Europą. Górzysty pas lądu o długości 1,2 tys. km ciągnący się od Morza Czarnego po Kaspijskie zwany jest Kaukazem. Zanim kraina została wchłonięta przez Rosję, Kaukaz odgrywał ważną rolę jako trasa tranzytowa między Europą a Azją. To tędy przebiegał Jedwabny Szlak. Przez wieki dostanie się znad jednego morza nad drugie wymagało przepłynięcia z Morza Azowskiego w górę rzeki Don, przetaszczenia łodzi lądem, a potem zwodowania ich na Wołdze wpadającej do Morza Kaspijskiego. Dopiero w XIX w. Rosjanie wybudowali linie kolejowe umożliwiające sprawniejsze podróżowanie po tym Jedwabny Szlak otworzy nowy rozdział w historii regionu. Po upadku ZSRR w 1991 r. nowe republiki południowego Kaukazu – Gruzja, Armenia i Azerbejdżan – odzyskały strategiczne znaczenie na arenie międzynarodowej. Zachodnie rządy i naftowe korporacje rzuciły się do układania rur, by pompować gaz i ropę z bogatych złóż nad Morzem Kaspijskim do Europy. Dziś rurociągi już działają, ale linia kolejowa BTK wciąż jest w budowie. Po jej ukończeniu (rok 2012) pociąg ruszy z Baku, stolicy Azerbejdżanu, przejedzie przez Tbilisi w Gruzji i skończy bieg w tureckim Turcji w tym przedsięwzięciu sygnalizuje powstanie nowych związków polityczno-gospodarczych w regionie uważanym za strefę wpływów Rosji. Tak jak rurociąg Baku–Tbilisi–Ceyhan (BTC) otwarty w 2005 r., a transportujący ropę z Baku do tureckiego miasta portowego Ceyhan nad Morzem Śródziemnym, linia BTK jest wynikiem sojuszu zawartego przez Turcję, Gruzję i Azerbejdżan. Sąsiadująca z nimi Armenia została rozmyślnie wykluczona z wartego 600 mln dol. projektu. Ten transportowy korytarz będzie alternatywą dla dotychczasowych tras – północnej przez Rosję lub południowej przez kierujący pracami nad budową tunelu na granicy turecko-gruzińskiej, w Trabzonie nad Morzem Czarnym zostawił dziewczynę, która nie była gotowa na przeprowadzkę na Kaukaz na dwa lata. Inżynier wzdycha, mieszając herbatę. Mężczyzna musi czasem wybierać. Dym spowija stołówkę. Przez okno widać kolejną zamieć. Podczas I wojny światowej 90 tys. tureckich żołnierzy czekało w tych górach na nadejście Rosjan. – Niektórzy zamarzli, nie oddawszy ani jednego strzału – mówi Ustael, po czym zabiera kask i rusza w stronę drzwi. Prace trwają całą dobę w trzygodzinnych dla Turcji jest to okres ciężkiej pracy i dyplomatycznych zabiegów. Turcy spoglądają z irytacją na Bułgarię i Rumunię, które już trafiły na europejskie salony, a ich zdaniem mają mniej rozwinięte gospodarki i są bardziej skorumpowane. Turcja, sojusznik NATO w czasie zimnej wojny, wciąż wyczekuje zaproszenia do Brukseli, które może nigdy nie nadejść. – Budzi to pytania o sprawiedliwość, żeby nie użyć mocniejszych słów – mówi N. Ahmet Kushanoglu, wyższy urzędnik odpowiedzialny za koleje. – Wzrok Turcji skierowany jest od dwóch wieków ku Zachodowi – ciągnie. Dzisiaj Turcja spogląda już na wschód, po to jednak, by stać się niezbędną dla Zachodu. Po otwarciu tunelu Marmaray pod Bosforem w Stambule w 2013 r. pociągi z Baku będą mogły dojeżdżać aż do Londynu. – Oczywiste jest, że z tej linii skorzysta też Europa – mówi Kushanoglu. Ostatnio Turcja stara się też poprawić stosunki z Armenią, swym wschodnim sąsiadem. W 1993 r. zamknęła granicę i zlikwidowała połączenia kolejowe z tym krajem w geście lojalności wobec muzułmańskiego Azerbejdżanu, swego bliskiego sojusznika. Chrześcijańska Armenia wspomagała wtedy Ormian zamieszkujących ich etniczną enklawę Górski Karabach w walce o oderwanie się od Azerbejdżanu. W zeszłym roku w Zurychu Turcja podpisała porozumienie z Armenią przynoszące poprawę stosunków i otwarcie granicy. Jednak Ormianie szybko zażądali, by Turcy uznali dokonaną na ich narodzie masakrę z 1915 r. za ludobójstwo, na co ci nie mogą się zdobyć. Zaczęli się za to domagać rozwiązania konfliktu narosłego w Górskim Karabachu. Skoro na spełnienie żadnego z tych postulatów w najbliższym czasie nie ma widoków, szansa na zgodę i zbliżenie obu krajów upadła zeszłej Ustaela drążą 4 m tunelu dziennie. Po ukończeniu prac będzie miał długość 2,4 km, biegnąc 396 m pod powierzchnią. Ustael mówi, że każdy usłyszy o jednym z najdłuższych tuneli w Turcji, co rozsławi jego nazwisko. – Wtedy może wyjadę do pracy do jakiegoś ciepłego kraju? – rozmarza się. Na razie jednak wolny czas inżynier spędza w Kars, leżącym 67 km na południe od granicy. Podróż do miasta zajmuje dwie godziny. Samochód toczy się wolno po oblodzonej górskiej drodze. Mija wsie rozrzucone po zboczach, minarety i kamienne chatki. W ślepiach żerujących przy drogach lisów odbijają się w reflektory aut. Miejscowa ludność wyemigrowała za chlebem na zachód. W opustoszałych osadach pozostali tylko ci najmniej mobilni i zaradni. Nad Kars, miejscem XIX-wiecznych bitew między Ormianami, Turkami i Rosjanami, wciąż góruje cytadela. Kobiety siedzą w domach. Mężczyźni przechadzają się miejscowym zwyczajem pod rękę, przystając co jakiś czas na szklaneczkę anyżowej raki, bo tego regionu nie obowiązuje ścisły zakaz spożywania alkoholu. Oblicze miasta może odmienić się po zakończeniu budowy BTK i otwarciu połączenia z Baku. Gubernator Ahmet Kara opowiada, jak kolej przyciągnie inwestycje i wpłynie na rozwój Kars. Za Karą wisi, a jakże, fotografia Mustafy Kemala Atatürka – pierwszego prezydenta Turcji, który zmienił Imperium Osmańskie w nowoczesny, świecki kraj, promując zachodni styl życia i zakazując noszenia w grubą kurtkę Ustael patrzy, jak wiertło wgryza się w ścianę tunelu. Ładowarka wiezie w stalowej paszczy tonę skalnych odłamków. Inżynier mówi, że chce mieć swój wkład w połączenie Wschodu z Zachodem. Kiedy na miejsce dociera dynamit, rozbawia go fakt, że wyprodukowano go w Chinach, czyli że już kiedyś tę granicę przekroczył. Ustael patrzy w głąb tunelu, w kierunku Gruzji. – Na złoto jeszcze nie natrafiliśmy – mówi żartem. Kamienie wysypują się z łychy ładowarki do ciężarówki, a hałas zagłusza naszą rozmowę. w achalkalaki też nie ma złota. Pagórki wokół miasta w południowej Gruzji nie skrywają żadnych metali szlachetnych. Pracy również nie ma. To tu kończą się tory starej linii kolejowej biegnącej z Tbilisi. Od tego miejsca położone zostanie 95 km nowych torów drogą na południe przez tunel Ustaela do Kars. Dodatkowo 120 km starej linii kolejowej przejdzie modernizację. Prace rozpoczną się po roztopach. Achalkalaki leży w Gruzji, lecz większość jego mieszkańców to Ormianie żyjący w skrajnej biedzie. Tutejsze fabryki zamknięto po upadku ZSRR, a maszyny i majątek zostały rozprzedane i rozkradzione. Po zlikwidowaniu kołchozów ziemia zarosła chwastami. Chuligani ogołocili instalacje z aluminiowych i miedzianych elementów, sprzedając złom w Iranie i Turcji. Na miejscu pracy nie ma, więc mężczyźni jeżdżą do Moskwy, gdzie zakładają kombinezony sprzątaczy ulic. Niewielu mieszkańców Achalkalaki i pobliskiego regionu Samcche-Dżawachetii mówi po gruzińsku, a w szkołach nie ma nauczycieli, którzy mogliby tego języka uczyć. W latach 90. krążyły pogłoski, że Dżawachetia może być kolejnym regionem Gruzji, który planuje secesję śladem Abchazji czy Osetii Południowej, które ogłosiły niepodległość, lecz nie zostały uznane przez społeczność międzynarodową. Dzisiaj Gruzja liczy na to, że BTK pomoże uzdrowić gospodarkę i włączy kłopotliwą ormiańską enklawę w życie lazarew handluje na bazarze w Achalkalaki. Kupuje ziemniaki od rolnika, wymienia je na mandarynki, które z kolei sprzedaje za 40 tetri za kilo. Chciałby jednak pracować na kolei. – Jestem mechanikiem. Handlowanie mandarynkami rujnuje moją psychikę – mówi. Stoi przed otwartym bagażnikiem moskwicza, w którym piętrzy się stos owoców. Lazarew ma 58 lat i tyle zębów, że może żuć tylko miękkie cytrusy. Ma dwoje małych dzieci, a w kieszeni kurtki pobrzękuje kilka Lazarew pojechał w dwugodzinną podróż do Karcachi, żeby zgłosić się do pracy przy budowie kolei, wykonawca odprawił go z kwitkiem. Odwiedził tworzące się na obrzeżach Achalkalaki obozowisko zasiedlone przez doświadczonych robotników z Turcji i Azerbejdżanu. – Nie możesz kierować koparką Komatsu, bo nie znasz gruzińskiego – usłyszał. Warunki życia w Gruzji od czasu objęcia prezydentury przez Michaiła Saakaszwilego poprawiły się, także zdaniem mieszkańców Achalkalaki. Pod rządami Eduarda Szewardnadzego prąd włączano im na pięć godzin, w dodatku nocą, co wystarczało na upieczenie chleba na rano. Poziom życia był tragiczny: drogi w fatalnym stanie, drewno wydzielano w racjach ledwo wystarczających na przeżycie w mroźnych miesiącach. Dzisiaj jest już kilka dobrych dróg i elektryczność dostępna cały dzień. W Achalkalaki często jest zimno w domach, a długotrwały stres powstrzymuje ludzi przed wychodzeniem na jako państwo ma 19 lat i właśnie przechodzi burzliwy okres dojrzewania. Siedem lat temu rewolucja róż wywołała u wielu młodzieńcze aspiracje. Członkostwo w NATO. Wejście do Unii Europejskiej. Utemperowanie zbuntowanych regionów Abchazji i Osetii Południowej. Naprawa stosunków z Rosją. Saakaszwili chciał mieć wszystko, i to szybko. I gdyby nie północny sąsiad Gruzji, prawdopodobnie już by to od dawna czuli się uprawnieni do kontroli nad Gruzją, bo to dzięki Rosji w XIX w. gruzińska szlachta połączyła siły, tworząc z wielu księstw jedną całość – chrześcijańską enklawę w regionie zdominowanym przez ottomańskich Turków i Persów. Rosja czuje się emocjonalnie związana z romantyczną ziemią rozsławioną przez Puszkina i Tołstoja. Lecz ta łaskawość to kwestia punktu widzenia. Po próbie przejęcia Gruzji przez Aleksandra I w 1801 r. wdowa po gruzińskim królu przywitała wysłannika cara ciosem sztyletu w serce. Wieloletni konflikt między Rosją a Gruzją latem 2008 r. zaowocował wojną. W jej wyniku Rosja uznała niezależność od Gruzji Osetii Południowej i Abchazji. Wydarzenia te pokazały, że małe niezadowolenie w newralgicznym regionie może przeistoczyć się w globalną rozgrywkę. Unia Europejska i USA nie były skłonne do interwencji w czasie konfliktu. Od wojny prozachodnia polityka Gruzji przystopowała. Mimo że w marcu ponownie otwarto granicę, napięcie między państwami nie opada. Gruzja znajduje się w kiepskim położeniu geograficznym, choć teraz to usytuowanie może okazać się jej walorem. NATO widzi w południowym Kaukazie nowy korytarz dostaw na wojnę w Afganistanie, odkąd ataki terrorystyczne w listopadzie 2008 r. zagroziły bezpieczeństwu dotychczasowego, wiodącego przez Przełęcz Chajberską w Pakistanie. Dla Turcji Gruzja pozostaje istotnym partnerem handlowym i bramą do Azji Środkowej. Armenia i Rosja nie mogą prowadzić wymiany handlowej bez przekraczania gruzińskiej granicy. Z kolei Azerbejdżan potrzebuje Gruzji, by dostać się nad morze, dzięki czemu do budżetu tej ostatniej co roku wpływa 65 mln dolarów opłat za jest małym graczem dysponującym żetonami o niskich nominałach. Dlatego możliwe jest, że największym wpływem budowy Żelaznego Jedwabnego Szlaku na jej gospodarczą sytuację będzie niezadowolenie dynamicznych miast portowych Batumi i Poti. Gdyby okazało się, że dzięki kolei Turcja świetnie sobie radzi ze spedycją towarów, porty nie będą miały pracy. Mimo to Gruzja liczy na korzyści polityczne i ma nadzieję, że w przypadku kolejnego konfliktu z Rosją państwa europejskie zaprotestują, jeśli ważny szlak transportowy przez południowy Kaukaz zostanie domek Lazarewa zbudowano w 1850 r., w czasach twardych rządów Mikołaja I. Dach się opuścił i lada dzień może się zapaść kompletnie. Mężczyzna nie ma pieniędzy na naprawę. On i jego rodzina żyją z 90 lari (ok. 150 zł) emerytury matki Lazarewa. Mimo to gdy do domu przychodzą goście Liza, żona Grigorija, stawia na stole wszystko, co akurat ma do jedzenia. Córka Gohar ćwiczy gamę na starym pianinie. Lazarew rozpacza nad fiaskiem starań o pracę na kolei i ciężkim losem, ale po cichu, żeby rodzina nie słyszała tych utyskiwań. Idzie do szafy, szuka w niej czegoś i wraca do stołu. W ręku trzyma wypłowiały pagon porucznika inżyniera w szeregach rosyjskiej służby granicznej. – Mój dziadek służył u Mikołaja II. Budował drogi do Achalciche i Batumi – mówi z rzadko goszczącym na jego obliczu uśmiechem. W tej chwili gaśnie światło. W Achalkalaki wyłączono prąd i rodzina Lazarewów cichnie, słychać już tylko zachwyca głównie światłami. W ciągu ostatnich trzech lat bulwar Neftcziler Prospekt wzbogacił się o wiele luksusowych sklepów z oknami wychodzącymi na Morze Kaspijskie, oferujących wszelkiego rodzaju wykwintne dobra. W ciągu pięciu lat, odkąd rurociąg BTC zaczął pompować ropę z Morza Kaspijskiego i pieniądze do budżetu, gospodarka Azerbejdżanu zanotowała stuprocentowy ogłoszeniu planów budowy Żelaznego Jedwabnego Szlaku przez byłego prezydenta Turcji Süleymana Demirela pod koniec lat 90. zainteresowane strony zabiegały o pozyskanie zagranicznych funduszy na inwestycję. Diaspora ormiańska zablokowała jednak te działania, przekonując opinię publiczną, że wytyczona trasa linii kolejowej, podobnie do trasy rurociągu, była karą za sytuację w Górskim Karabachu. Waszyngton, Unia Europejska i Bank Światowy umyły ręce. Gdy w 2005 r. odkręcono kurek z ropą, niechęć międzynarodowych instytucji finansowych przestała mieć znaczenie. Dzisiaj Azerbejdżan stać na samodzielne finansowanie budowy swojej części BTK. Może już też udzielić sąsiadom pożyczki w wysokości kilkuset milionów dolarów na ich część projektu, i to na przyjacielskich stał się islamską republiką parlamentarną w 1918 r. i cieszył się tym statusem przez kilka lat. Od upadku ZSRR trudno jednak dostrzec dowody tej tradycji. W Baku niełatwo o minaret czy uczciwe wybory, choć ze znalezieniem bentleya problemu nie będzie. Dobrobyt i prawa obywatelskie nie muszą iść w parze. Zwłaszcza w kraju bogatym w złoża ropy kuszące jest skupienie się na tym pierwszym kosztem drugiego. Kuszące tym bardziej, że świat ropy z Baku bardzo potrzebuje. Sprawiedliwość społeczna nie stanowi tematu publicznej debaty w Azerbejdżanie. Ważniejsza dla osób u władzy jest świadomość, że ten mały naród zdołał przetrwać w niezwykle trudnym sąsiedztwie. Jak powiedział jeden z oficjeli: – Optymiści mieszkają w Gruzji, ci, którzy nieustannie narzekają – w Armenii, zaś ojczyzną realistów jest Azerbejdżan. Choć może lepiej byłoby powiedzieć: Baku. Krótka przejażdżka istniejącą już linią kolejową na północ od stolicy prowadzi od rezydencji politycznych realistów do ruder zajmowanych przez tych, którzy nie odczuli korzyści z naftowego boomu. Jedna czwarta Azerów żyje poniżej progu ubóstwa. Te wagony przywołują ducha radzieckiego upodobania do ornamentyki, z falbankami, zasłonkami oraz landszaftami na ścianach między oknami. Jedna z pracownic ładuje szuflą węgiel do pieca nagrzewającego wnętrze wagonu. Musa Pachanow, wiceminister transportu Azerbejdżanu, zna te pociągi i dobrze wie, że daleko im do niemieckich, japońskich czy amerykańskich. Jest człowiekiem kolei w kraju, w którym rządzi ropa. – Ropa i gaz pewnego dnia się skończą – mówi z uśmiechem. – Kolej pozostanie na zawsze.

stolica na południe od morza kaspijskiego